ايج و شعرهاي ميرزا

                               غارت دل 

مهربان بـــــــودم ولــــي نامهربان بودي چرا

                     کاروان غــــم گـــذشت ، بي ساربان بودي چرا

با ستم آبــــاد کــــردي خـــــانه ي  ويرانه را

                      در پي غـــــارت  اين  دل ، پاسبان  بودي   چرا

شاديم را مـي فـروشي غم پس انداز مي کني

                        در دفاع از عشق پـــاکم ، بي زبان بودي چرا

قايق دشمن شکستن سخت بـــود اما چه سود

                    دشمن ســـاحل نشين را ،بـــــادبان بودي چرا                   

ترک ديدار من عــــاشق اگـــر معشوقه کرد

                       گرگ تيز چشم ، انتظارو ،بي شبان بودي چرا

ميرزا از دوران عشقش تجــربه کرد و بگفت 

                         بهر نادان هاي بي عقل ، نردبان  بودي  چرا 

======ميرزا =======

                                 لبخند چمن

 رفتي ولي صد خاطره از خاطراتت زنده شد

                             با خواندن هر نامه ات بر لب سکوت خنده   شد

شلاق هــــــجرانت مزن بر پيکراين خسته دل

                       اين سر،که سوداي توداشت بازخم دل ، افکنده شد

آن باد پــــاييزي زنـــــد سيــــلي به لبخند چمن

                           گل در فـــــــراق بلبل و بلبل چو گل ،  بازنده شد

آهنگ دل با تـــار غم بر قلب من چنگي نواخت

                        با رقص سنگين نگاه ،  مطرب خودش شرمنده شد

در دامـــــن گل ميتوان گل واژه  را عاشق نمود

                           زخم زبان در عـــاشقي فصلي در آن پرونده شد  

هيچ عاشقي هر گز نديد عشق و وصال با همدگر

                  من عشق پـــاک داشتم ولي ، اين سرگذشت بنده شد

ميرزا اگر حـــرفي نـــــــزد آن را سپرد بر خالقش

                       با   رفتنم   از اين   ديار،   او   با   دروغ ،  سازنده شد

=====ميرزا =======

 1/ارديبهشت /1394

                                  بغض کبود

با بي وفايي همـــچو تـــو  ، تــــا کي وفا داري کنم؟

                       با اشک چشم و ســــوزدل از خــــود  پرستاري کنم

با اشک شمع بر خـــاک خــود بنـــوشته ام ديگر نيا 

                       من شمع روشن  هستم و  خـامــــوش عزاداري کنم 

اين دل سخن از تو نگفت حــتي در آن  بغض کبود

                             در آرزويش ماند  و گفت با غــــصه  همکاري کنم

از دامن ليـــلــي چــــــرا مــجنون فقط آواره  مُرد

                           آواره ي لـيلـــــي شـــدن از چــــه دل افکاري کنم

شادي ز مــــن بردي ولـــي با غصه زنده مانده ام

                         بر عاشقان بنــــــوشته ام آيــــــد کـــه دلداري کنم

ميرزا اگر مجنون شود از خــــــــاطر ليــلا گذشت

                           عمري به پايش سوختم وکم مانـــــده تا زاري کنم

=====ميرزا =====

3/ارديبهشت /1394

                          سجده گاه قسمت

صد بــــــار دل شــکستي ،يــک بار باورم نيست
                       عشقي زمن گرفتي ،عشقي که خاطرم نيست 

گفتي که در خيالـــت ،بشکسته دل محال است

                       با اين دل شکسته،عــــقل است که ياورم نيست

دل در طـــواف عشقت ، تــــقـــــدير مـــن رقم زد

                       در سجده گــــاه قسمت ، شکي به داورم نيست

رفتي ولي نـــــگـــاهت در قــاب دل اسيــــر است

                      گردنشسته برقاب خــــــاکي که بـــر سرم نيست

سالها نظاره کـــردم ، بــــــا چـشم بسته ي خود

                      صد بار دل شــکستي ايــن بــــــــــار آخرم نيست

ميرزا ســخــــن نگويد هيچگاه به ماه خاموش

                     با دشمنان بــــــــخندم، چــــون گريه پرورم نيست

====ميرزا ====1/ارديبهشت/1394

زن ذليلي آدم

بگوش باشيد که مردان زن ذليل اند

زنــــان آن دشمــــــنان في سبيل اند

ن استـاد مــــــــکر و حيله و فن

که پرچـم دار مطـــلق بوده اين زن

شبي در خــــواب ديـــدم شد قيامت

همه در صف نشستن اين جماعت

خداونـــد بــــا مــــلکها گفتگو کرد

کــتابش وا نـمود و او شروع کرد

نخست را حضرت آدم صــدا کرد

نشست آدم ســـــلامي بر خدا کرد

بگـــفت آدم مــــنم، بـــــاري تعالي

که هستم گـــوش به فرمانت خدايا

خـــــــدا بر حضرت آدم نگاه کرد

نگاه بـــــر آدم بــــي سر پناه کرد

بگفت بـــــاري تــــعالي عفو بنما

ندارم طاقت يـــک لـــحـظه گرما

امــــير کــــل دنـــيــــايي تو خالق

تو رحم کن بر من بر اين خلايق

خــــدا پــــرونده ي آدم طلب کرد

سکوتش آدمي را جان به لب کرد

خدا گفت حضرت آدم ، تو بودي

 بده پــــــاسخ ســـــوالاتم به خوبي

مــــلائک دســت آدم را گــــرفتند

چــــــو ايستاد حضرت آدم برفتند

درون صف هـــــــمه ايستاده بودند

هـــــمــــه فکر سوال ساده بودند

خدا خودکار و برداشت گفت بفرما

بگفت از خـــــود بگويم يا که حوا

خداوند يــــــک نگاهي کرد به آدم

بـــــگو دانم که من بر تو چه دادم

بگـــــفت آدم به آن يکتاي محبوب

هـــمه چيز دادي الا يک زن خوب

نخــــستين کار فروخت باغ بهشتم

که دوم داد بــــه دســتـــــم سرنوشتم

سوم بيشتر نـــمود مهرش به قابيل

که چــــــهارم هم همان داستان هابيل

خدا با يک اشاره گــــــفت به آدم

بس است کـــــــه آبرويش بردي از دم

خدا لبخند ن گفت في سبيل بود

اين از آدم کــــــه فردي زن زليل بود

((ميـــــــــرزا))

طنز نبود تابلو هاي راهنما براي مسافران
بگويم مشکلاتي چند در اين شهر
که پيگيري نمايند هر چه زودتر
مسافر راهنمايش هست تابلو
نباشد از کي پرسد آدرسش شو
مسيري هم که تابلونصب کردند
مدال ريز نويسي کسب کردند
ورودي از فسا نامي ز ايج نيست
نمي داند غريبه نام شهر چيست
نداره تــابلويي تــــــــا ما بدانيم
چقدر فـــاصله تا هر شهر داريم
مي پرسه هر غريبه ي درمانده
که تا داراب چقدر راه ديگه مانده
فقط تابلو به نام ايج يک جا
اون هم مخصوص روز ساختن نه شبها
اگر از لامپ صد نوري بتابد
دعا خوب مي کنند جاي داغ و دعا بد

سر و ته کوچه ها معلوم نمي شه
ندارد يک طرف تابلو هميشه
اگر گويند نويسيد آدرستان
کروکيش هم بکشي ميشه استان
کوچه تابلو نـــــداره تــــا بــــخونن
که يک صبح تا پسي الاف نمونن
نــــــــه بدره ،نـــه بنو،تابلو نداره
مسافر از فــــــــسا سر در مي آره

نمودم باز بالا اين اشاره
که بودن يا نبودن فرق نداره
مهمتر از همه بهداري ماست
که مي پرسد مسافر هي چپ و راست
غريبه گر مريض گردد واويلا
خجالتش هميشه هست برا ما

*    کشتي ديدار*

اشک من در انتظار کشتي ديدار توست
قايق اميد من بشکسته ، در احصار توست
ماهي سرخ دلم در زير گرداب ستم
دلشکسته ، بي رمق ، در زير آن آوار توست
با صداي نا خدائي ، قامت لنگر شکست
سخره با زخم زبانش ، در پي آزار توست
چون توکل کرده ايي هرگز مترس از ساعقه
زير طوفان خنده بايد ، چون خداوند يار توست
صورت ميرزا سفيد شد در پي سيلي موج
قلب او زخمي و زخمش ، آئينه کردار توست

*ميرزا*

ببين وصف نگار ما ، چه فرقي با جهان دارد

به رنگ شب زده زلفش

ندارد روز و شب فرقي

سفيدي صورتش مثل همان يک تکه ابري است

که از خاور زند سر اندرون دل

ولي باراني جز باران غم هرگز نمي بارد

همه خوشدل از آن رنگي که در رنگش کمان افتد

بدان اي جان من امروز

نظاره ميکنم

رنگين کمان بعد بارانت

لب لعل و قد سيمين چنان هستي مثال کوه

ولي از دامن صحرا گل رخسار نمي بينم

دو چشم رنگ فيروزه نگاه بر آسمان بنمود

ولي تنها اميد من رخ بي آسمانش نيست

زبان پر ز نيش او نمايان مي کند زهرش

چنان بر ما زند آن را که هيچ کبري نمي پرسد

فلک از نامه ي اين دل نوشته بر سر ايزد

که نام او کجا بايد که ثبتي غير از اين دارد

وصف نگار ما

ببين وصف نگار ما ، چه فرقي با جهان دارد

به رنگ شب زده زلفش

ندارد روز و شب فرقي

سفيدي صورتش مثل همان يک تکه ابري است

که از خاور زند سر اندرون دل

ولي باراني جز باران غم هرگز نمي بارد

همه خوشدل از آن رنگي که در رنگش کمان افتد

بدان اي جان من امروز

نظاره ميکنم

رنگين کمان بعد بارانت

لب لعل و قد سيمين چنان هستي مثال کوه

ولي از دامن صحرا گل رخسار نمي بينم

دو چشم رنگ فيروزه نگاه بر آسمان بنمود

ولي تنها اميد من رخ بي آسمانش نيست

زبان پر ز نيش او نمايان مي کند زهرش

چنان بر ما زند آن را که هيچ کبري نمي پرسد

فلک از نامه ي اين دل نوشته بر سر ايزد

که نام او کجا بايد که ثبتي غير از اين دارد

*ميرزا*

شعر نيمائي تقديم گل به باغبان پير

سياهي از دل اين شب کشد رنگي به نام سرخ

درونش قالب عکسي به ياد رخ

مثال آن گلي باشد

که با رفتن ز ياد باغبان

درگير با سرماست

درون کلبه ي اين باغبان گرما فراواني

ولي در باغ سرما دوست

گل وحشي دل خشکيد

دلم قرباني اين گل

مرا بار دگر شايد

ز ريشه سبز گردد آن

قلم هايم

ولي ديرتر ز فصل گل

من آن گل را که دير آمد کنم

يکجا به تو تقديم

به تو اي ساربان اشک

که از چشمان آن

گلدان وچشم باغبان آمد

پذيرا باش و اي گل را

ز من اي باغبان پير

*ميرزا*

شعر نيمائي نماز بي وضو 

به دريا ي دل فرهاد

به نام عشق محبوبي

که با لحن کلامي بي سخن گويد

تو از شيرين چه ميداني

به جز آن قصه فرياد

شبي عاشق نميخواند

نمازي بي وضوي اشک

سعادت کي کند نجوا

چو نامي از شما بيرار

زاين دنياي پر احوال

ببين وصف نگار ما ، چه فرقي با جهان دارد

به رنگ شب زده زلفش

ندارد روز و شب فرقي

سفيدي صورتش مثل همان يک تکه ابري است

که از خاور زند سر اندرون دل

ولي باراني جز باران غم هرگز نمي بارد

همه خوشدل از آن رنگي که در رنگش کمان افتد

بدان اي جان من امروز

نظاره ميکنم

رنگين کمان بعد بارانت

لب لعل و قد سيمين چنان هستي مثال کوه

ولي از دامن صحرا گل رخسار نمي بينم

دو چشم رنگ فيروزه نگاه بر آسمان بنمود

ولي تنها اميد من رخ بي آسمانش نيست

زبان پر ز نيش او نمايان مي کند زهرش

چنان بر ما زند آن را که هيچ کبري نمي پرسد

فلک از نامه ي اين دل نوشته بر سر ايزد

که نام او کجا بايد که ثبتي غير از اين دارد

*ميرزا*